Fantasmagieria - podcast o grach wideo.

Zanim włączysz odtwarzaj na swoim magnetofonie, kilka słów wyjaśnienia. W pierwotnej wersji był fragment o ostatnio ogrywanych tytułach, ale doszedłem do wniosku, że jest zbędny i nie fair dla słuchaczy, którzy są tu tylko dla nich. Nie rozmawialiśmy o żadnych nowościach, ani o Resident Evil 4, ani becie Diablo IV, stąd nie robiłem tego z ciężkim sercem.

To co zostało to czysty kącik popkulturalny. Rozmawiamy o serialach. Odpowiemy dlaczego je oglądamy, czego w nich szukamy, zastanowimy się nad genezą nowoczesnego serialu, i nad tym, kiedy doszło do rewolucji. Takie tam.

Crème de la Crème, oczywiście zostawiamy na koniec. Od pewnego czasu chcieliśmy porozmawiać w kąciku kulturalnym o serialu Biały Lotos (The White Lotus 1:31:02), ale nigdy nie mogliśmy się wyrobić. W międzyczasie obejrzeliśmy pierwsze dwa sezony Sukcesji (Succession 42:56) i idea odcinka, w którym podzielimy się swoimi wrażeniami nabrała rumieńców.

W rozmowie udział wzięli Dahman i Jules. Zapraszam do słuchania, komentowania i polecania znajomym!

Ściągnij pięćset sześćdziesiąty piąty odcinek podcastu
Youtube
Archive.org: mp3, ogg

Najpodcast możecie wesprzeć korzystając z paypala (adres dahman–małpa–fantasmagieria.net - na ten adres możecie pisać do mnie, jeśli preferujecie przelew bankowy). Pamiętajcie, że największą satysfakcją jest nie tylko liczba odsłon, komentarzy, ale też wasze wsparcie! Dziękuję!

Najpodcast na Spotify
Subskrybuj podcast na iTunes
Fantasmagieria na Facebooku / na Twitterze / Grupa FB

Dopełniając młodej tradycji nagrywania w studni, za to twarzą w twarz, rozmawiamy praktycznie o wszystkim tylko nie o grach. Odcinek krótki, więc możecie wybaczyć naszą impertynencję, spontaniczność i brak przygotowania. Ściągajcie na własną odpowiedzialność, ale koniecznie dajcie znać, czy wam taka forma od czasu do czasu odpowiada, czy nie.

W każdym razie, nie mogliśmy przejść obojętnie obok eksplozji w Tianjin, która ewidentnie została wywołana w celu ukrycia miejsca przybycia T800. Koniunkcja dwóch linii czasu, spowodowała najpierw implozję (wybuch pierwszy), a później niespodziewaną eksplozję (wybuch drugi) wynikłą z niedokładnych informacji dotyczących umiejscowienia materiałów wybuchowych w kontenerach znajdujących się w pobliżu miejsca teleportacji. W sztabie generalnym wywołało to poruszenie i poproszono agenta Jacka Stronga o przygotowanie planu awaryjnego.

W celu zamydlenia oczu opinii publicznej i zbagatelizowania sytuacji, zbudowano Audrey “T1000F” Hepburn, wysyłając ją na dwa lata przed incydentem. Misternie przygotowany plan zakładał sukcesywne przejęcie kontroli nad społeczeństwem poprzez linię androidów-sobowtórów i staranne odwrócenie uwagi od późniejszego wydarzenia. Model został zaprojektowany tak, aby do złudzenia przypominał pewną aktorkę popularną w latach 60. ubiegłego wieku. Kolejne dwa modele, tak zwani “młodzi” Micheal Douglas i Arnold Schwarzenegger, zostali już przygotowani do eksploatacji i wdrożeni na parę miesięcy przed. Plan okazał się sukcesem. Nie przewidziano jednak, że społeczeństwo drugiej dekady XXI wieku jest mocno uzależnione od sieci, a zdolność koncentracji pozwala tylko na absorpcję informacji w postaci memów.

Przyjęto zakładać, że przeciętny człowiek nie wykorzystuje potencjałów swojej centralnej jednostki operacyjnej (tzw. mózgu), przenosząc większość operacji (myślenie, własna opinia, podejmowanie decyzji, wiedza ogólna, itp.) do sieci Internet (tzw. chmury). Sztab generalny podjął decyzję o zakrojonym na dużą skalę eksperymencie wyłączenia sieci oraz połączenia tego ze sztucznym, wywołanym przez człowieka, kryzysie klimatycznym (patrz film dokumentalny “Pojutrze”), operacja nosiła kryptonim Sajberburza. Nie przewidziano tylko kiełkującego ruchu oporu, grupy retro-ludzi, mutantów nadal korzystających z komputerów 16-bitowych, dowodzonej przez Ethana Hunta. Po wielu latach aferę nagłośnił Matthew Matter w książce “CyberStorm”, pokazując walkę “odłączonego” społeczeństwa, które staje w obliczu dezorientacji i współczesnej apokalipsy.

Postscriptum: Zdjęcie panów na obiedzie siedzących na dźwigarze (Men at Lunch) zostało wykonane na wysokości 256 metrów. Tylko mówię.

W rozmowie udział wzięli Tzymische i Dahman. Zapraszam do słuchania, komentowania i polecania znajomym!

Ściągnij trzysta dwudziesty czwarty odcinek podcastu