Fantasmagieria - podcast o grach wideo.

Tłuściutki podcaścik, troszeczkę chaotyczny po ospałym weekendzie, ale na czas i z przytupem.

Zaczynamy od Call of Duty 4 i darmowych map dla wersji PC, sponsorowanych przez Nvidię. Skoro o shooterach mowa, dorzuciliśmy do kociołka Unreal Tournament 3 na PS3, grę ultra szybką jak na to, do czego przyzwyczaiły nas konsolowe FPS’y. To swoisty prekursor, który zezwalając na sterowanie myszką i klawiaturą, zaciera różnicę między graniem w strzelanki na PC i konsoli.

Będzie też o GT 5 Prologue. Zweryfikujemy nową tezę: GT5 – Forza 2 killer. Postaramy się obiektywnie (o ile to możliwe) spojrzeć na walory najnowszej produkcji Polyphony. Kiedy rozmawiamy o Prologue, nie sposób nie wspomnieć o idei płatnego dema. Szukamy jej rozwinięcia i zastanawiamy się co by było, gdyby gry sprzedawano w częściach, tudzież w rozdziałach.

Nagranie w dużej mierze poświęcimy Metal Gear Solid. Zastanawiamy się nad genezą popularności serii, skoncentrujemy się na wielkości Kojimy jako narratora, a także twórcy, który rozwijają serię, nie zapominając o jej korzeniach. Wszystko w kontekście pierwszych pozytywnych recenzji czwartej części serii.

Gdzieś tam w trakcie wkradnie nam się temat grania HDTV. Powspominamy jakie wrażenie wywołało podłączenie Xbox 360 do kineskopowego telewizora i jak wygląda podłączenie PS2/Oryginalnego Xboksa do telewizora LCD o przekątnej 40 cali.

Na koniec luźna dyskusja o grach grozy, zdominowana przez nostalgiczne spojrzenie na najciekawszych przedstawicieli gatunku gier FMV (full motion video), dzieci ery CD-ROM. Kontrowersyjne perły w stylu Harvester (ze znaczkiem tylko dla dorosłych) bezpowrotnie odeszły do lamusa, zostawiając nas z tytułami typu Dead Space.

Mamy nadzieje, że nie będziecie mieć nam za złe znacznie przekroczonej średniej długości, ale miło się rozmawiało i warto posłuchać do ostatnich minut.

Ściągnij dziewiętnasty odcinek podcastu

Wraz z rosnącą mocą obliczeniową pecetów i współczesnych konsol gry stają się niemal z dnia na dzień, bardziej kompleksowe, pełniejsze, co za tym idzie bardziej realistyczne. Mówienie o realizmie w grach to już nie mrzonka. Czy jednak salwy PiaRów, okrzykujących niemal każdą nową produkcję realistyczną nirwaną służą grom czy nie? Czy skoncentrowanie się na grafice i fizyce, nie powoduje zaniedbania klasycznych elementów stanowiących o grywalności?

W 10. odcinku Fantasmagierii staramy się zastanowić nad pojęciem realizmu w grach, pogrupować go na mniejsze składowe, wskazując np. gry o fotorealistycznej grafice, sugestywnej formie przekazu, czy też te wiernie oddające fizykę świata, a także gry z ogólnie pojętym realistycznym poziomem trudności. Odniesiemy się też do ‘realistycznych’ gier za czasów Amigi, kiedy to taka gra tłumaczyła się na nic innego jak tylko na grę frustrującą.

Zastanawiamy się jak wykorzystywanie silników typu Havok, Euphoria, DMM w m.in. Star Wars: The Force Unleashed sprawdzi się w praktyce i czy będzie to element znacząco wpływający na rozgrywkę, czy też jedynie cieszący oko fajerwerk.

Oraz czy gracze chcą, aby gry były coraz bardziej realistyczne, skoro wszyscy puścili już w niepamięć, że kiedyś istniał taki gadżecik w szuterach jak pasek zdrowia, a zbyt wiele elementów, na które musiałby zwracać uwagę gracz w potencjalnym prawdziwie realistycznym MMO sprawia szybkie zniechęcenie i porzucenie tytułu.

Narażamy się też fanom, mającego szansę stać się najbardziej realistycznym symulatorem jazdy samochodem, Grand Turismo 5, ale tylko trochę, krytykując brak modelu zniszczeń i oskrytpowanych komputerowych (wszak PS3, to komputer, prawda?) kierowców.

Spróbujemy znaleźć w tym wszystkim miejsce dla Wii, konsoli, która w miarę najbardziej oczywisty sposób zaciera granicę między tym co się dzieje przed i za telewizorem.

Zapraszamy do słuchania i komentowania! Ten tygodniowy podcast sponsorowały słówka ‘realistyczny’ i ‘powiedzmy’.

Ściągnij dziesiąty odcinek podcastu