Fantasmagieria - podcast o grach wideo.

Od zarania obecnej generacji posiadacze PlayStation 3, nie mając wielu świetnych gier, żyli tylko jednym, ich konsola jest sprzętowo lepsza od biduli Microsoftu.HDMI w standardzie, dużowiększy dysk twardy, oczywiście, blu-ray i w teorii potężniejsza jednostka centralna, Cell, złożona z siedmiu aktywnych SPE (Synergistic Processing Elements).

Jak wiemy jako gracze, do tej pory większość gier wyglądała tak samo, a filmy zestawiające wersje na obie konsole zwykle nie pokazywały najmniejszej różnicy.

John Carmack ojciec Quake’a, niekwestionowanie najlepszy programista silników 3D, w bardzo interesującym wywiadzie podzielił się paroma uwagami. Shawn Elliot z 1up.com po zakończeniu konferencji id Software na QuakeCon 2008 zapytał wprost, która konsola jest lepsza. Rozmowa zaczyna się od wymienienia przewagi jaką daje programistom nieskrępowana przestrzeń dyskublu-ray, nie mniej, Carmack jednoznacznie stwierdził, że w kwestii grafiki pałeczkę pierwszeństwa dzierży sprzęt Microsoftu. W wywiadzie dokładnie odnosi się, używając technicznej nomenklatury, na czym polega przewaga i gdzie tkwią różnice.

Jednakże, paradoksalnie mimo graficznej przewagi Xboksa 360, najnowsza gra id Software, Rage będzie wyglądała lepiej na PlayStation właśnie ze względu na blu-ray. Programowanie jest trudniejsze, i jak stwierdził Carmack, zajmuje trzy razy więcej czasu, ale w końcu Rage na PS3 oszołomi w pełnych 60fpsach.

Dodatkowo okazuje się, że Microsoft niejako zmusza deweloperów do upychania gier na jedną płytę DVD. Początkowo w ogóle nie wydawał licencji, teraz ustosunkował się do potrzeb deweloperów, pobierając dodatkową opłatę za kojejne dyski. Gdyby tego nie robił, programiści nie mieliby żadnej motywacji do optymalizowania gry.

W rozmowie adresuje się również problem programowania i wydawania gier na różne platformy i sensu istnienia jednej uniwersalnej.Carmack mimo bycia deweloperem i sytuacji, kiedy byłoby to idyllą, docenia stymulowanie przez swoisty wyścig konsol to rozwijania coraz to lepszych technologii.

Wymagania sprzętowe Rage na PC i Maca nie sa znane. Mówi się o minimalnych 3-Way-SLI-System złożony przynajmniej z 8800 GTX, lub SLi z dwiema GeForce GTX 280, 2 GB RAMu 40 GB wolnej przestrzeni na twardym dysku. Oczywiście żartuję.

Do tego momentu sądziłem, że nie mam sentymentu do Diablo. Zagrywałem się w pierwszą część, która powalała klimatem, a małe osiedlowe sieci idealnie nadawały się do coopa i mam z tamtych czasów tylko najlepsze wspomnienia. W Diablo 2 grałem jednak mało i ’szokujące’ obwieszczenie trwania prac nad trzecią częścią nie zrobiły na mnie wrażenia, do momentu… do momentu zobaczenia, opatrzonego komentarzem dewelopera, 20 minutowego filmu z gry. Wspomnienia odżyły.

Film, który możecie oglądać poniżej pojawił się już kilka tygodni temu, jednak nie wszyscy mieli okazję się z nim zapoznać, przygwożdżeni natłokiem newsów z E3′08.

Zwiastun nie ma słabego punktu. To genialnie skrojony kawałeczek gry, prezentujący dwie klasy, barbarzyńcę i witchdoctora (swoistego nekromantę), podstawowe elementy walki, korzystanie z czarów, interfejs, czy grę zespołową. W tle przygrywa fenomenalna oprawa dźwiękowa, która idealnie komponuje się z rytmicznymi uderzeniami wojownika. Lektor, pokrótce, opisuje co nowego napotkamy w grze, ale i tak wiemy, że podobnie jak ze StarCraftem 2, mamy do czynienia z liftingiem, liftingiem najwyższej próby.

Przyprawiony filmowymi efektami z tym samym, praktycznie nie zmienionym gameplayem powala. Najważniejsze jest to, że możemy gry spodziewać się już niedługo, mimo wszystko nawet zapowiadany 2009 rok nie brzmi tak odlegle.

Dla tej gry ludzie będą na nowo kupować pecety, a blaszak wyciągnie wyprostowany środkowy kabel w stronę niepobłogosławionych konsol. Uciemiężona pecetowa brać, która nie może liczyć na wsparcie sojuszu gamingu PC, wypnie tors, a matki znowu zaczną karmić piersią.

Smuci jednak, że Blizzard, tak rzadko eksperymentuje i jeśli coś nie jest perfekcyjne trafia do kosza, vide StarCraft: Ghost. Chciałoby się od nich zobaczyć coś więcej niż sequele.

Film dostępny również w wysokiej jakości na stronie Blizzarda.

Ciekawostka, która nie mogła czekać do następnej Fantasmagierii. Uwielbiany, i kochany wydawca, który dał szansę wypromowania się zdolnej i urodziwej Jade, w między czasie zarabiając kupę kasy na jakimś śmiesznym symulatorze dachołaza, Assasin’s Creed, zaliczył wtopę.

„Co wolno wojewodzie”, chciałoby się powiedzieć, patrząc na to co wyłapali użytkownicy Direct2Drive, kiedy męcząc się z instalacja patcha [w wersji] 1.02 do Rainbow Six Vegas 2, szybko dostali rozwiązanie w postaci zakamuflowanego pod postacią oficjalnej dystrybucji w wersji 1.03, cracka No-CD, od samego Ubiosoftu.

Śmieszne jak czasami komuś się wydaje, że taka rzecz nie ujrzy światła dziennego. Przy użyciu hex editora i prześwietleniu spaczowangego pliku z grą, widać charakterystyczną i znaną w środowisku wazerowych pijawek nazwę grupy crackerskiej, RELOADED. Trafiony, zatopiony?

Ubisoft po ostrej dyskusji na swoim forum zablokował wszystkie posty i nabrał wody w usta. Jak to się mówi honest mistake. Skoro piraci żerują na pracy jedynych, to czemu oni nie mogą żerować na pracy piratów. Śmieszne, że taka głupia rzecz tylko podbudowuje ‘internetowych anarchistów’. Mam nadzieję, że i tak ci jeszcze normalni nie zapomną kto kradnie od kogo.

Garstkę fanów i antyfanów muszę zmartwić, w tym tygodniu nie nagrywaliśmy Fantasmagierii.

Ze względów prozaicznych i czysto technicznych nie mieliśmy warunków do nagrywania. Jestem na krótkich wakacjach, z dala od mojego peceta z magicznie zintegrowana kartą dźwiękową, która dzięki wadzie (sprzężeniu) nadawała się do tego. Niewielka to strata, gdyż korzystając z pogody powinno się spędzać więcej czasu na świeżym powietrzu. Poza tym wciąż mamy finały EURO 2008, mimo braku biało-czerwonych (a być może dzięki), nadal bardzo emocjonujące.

Ten króciutki wpis, będzie generalnie małym zestawieniem moich kilku Level Upów tygodnia. Przede wszystkim nadrabiam zaległości.

Zacznijmy od PC. Wycieczka do idiotycznego sklepu skończyła się zakupem Czarnej Edycji Painkillera oraz Penumbry. Słyszeć, że gra jest dobra to jedno, ale mimo wszystko przekonać się o tym samemu i nie rozczarować to drugie. Painkiller to czysta rozwałka, ukłon w stronę oryginalnego Quake’a. Szybkość, płynność ruchów, precyzja strzelania, przypomniały mi jak przyjemnie gra się na klawiaturze i myszce w zręcznościowe szutery. Mimo że jestem w miarę na bieżąco, grałem na PC w COD4 czy Crysis, męczę Bioshocka i nostalgicznie snuje się po wyspie walcząc z mutantami w Far Cry, to powrót do korzeni gatunku, jest swoistą bryzą na skwierczącej pustyni taktycznych strzelanek.

Painkiller: Czarna Edycja – Level UP!

Niewątpliwą zaletą Czarnej Edycji, wydanej przez CDP jako XK Hit (za 19.99zl!), jest zpatchowanie do wersji 1.64, co oznacza, że bez problemowo bez dociągania niczego możemy od razu rozegrać jakiś mały deathmeczyk. Już po kilku minutach zabawy człowiek wie, czemu gra przez długi czas była jedną z oficjalnych na CPL, kwakowcy poczują się jak ryba w wodzie.

Penumbra. Wydatek trochę większy, ale za dość przyzwoitą cenę 90 zeta dostajemy dwie gry z serii (Przebudzenie i Czarna Plaga) plus poradnik dla inteligentnie odpornych. Penumbra jak już pewnie większość z was wie, to horror z gatunku przygodowych. Gra nie ma dużych wymagań sprzętowych i wieje małym budżetem.

Braki te nadrabia klimatem i mechaniką. Akcję prowadzimy z perspektywy pierwszej osoby, ale wszystkie ruchy jak przenoszenie przedmiotów, otwieranie szuflad, drzwi czy klap, przesuwanie beczek, itd. odbywa się przez wykonanie odpowiedniego ruchu myszką.

Jak to jeden z Fantasmagierian zauważył, gra idealnie nadawałaby się na Wii, gdyby tylko target masowy był gotowy na inne produkty niż odcinacze kuponów. Niska sprzedaż takich gier jak Boom Blox, czy No More Heroes, pokazuje, że to modny gadżet, ale stanowiący niewiele więcej niż drogi zbieracz kurzu, co jest uwłaczające dla prawdziwego potencjału konsoli Nintendo.

W każdym razie, jeśli lubicie przejściowe palpitacje serca, klaustrofobiczną atmosferę, muzykę jeżącą włos na plecach, przerywaną demonicznymi zawodzeniami, a uważacie, że dobrym horrorem może być tylko gra z serii Silent Hill, to polecam Penumbrę.

To tyle jeśli chodzi o PC, teraz troszkę o Xboksie.

W końcu udało mi się ukończyć Ninja Gaiden II. Gra nawet na niskim poziomie trudności stanowi wyzwanie na bez mała paręnaście godzin i daje dobry trening na wyższe. Wśród siekanorąbanek nie ma drugiej takiej. Krwawa, obrazowa, nieprzeciętnie brutalna, potyczka Ryu Hayabusy to obowiązkowa pozycja dla graczy, którzy szukają wyzwań.

Gra jest w polskiej wersji językowej, dlatego polecam grać z japońską ścieżką dźwiękową i polskimi napisami. Może pozwoli to niektórym recenzentom zagłębić się w fabułę zamiast lizać ją po łebkach i twierdzić, że jest słaba.

NGII nie jest grą przygodową, ale porozrzucane po grze manuskrypty i wprowadzenia do poszczególnych rozdziałów, stanowią niemały smaczek i umożliwiają zorientowanie się dlaczego od Ryu zależy, a jakże, los świata.

Jak już miałbym na co narzekać to na obsesyjne wymuszanie wykorzystania łuku do walk z poszczególnymi bossami. Czasami ma się wrażenie, że Itagaki pomimo bycia ojcem zabójczych mordobić, chciałby zrobić jakiś krwawy szuterek. W każdym razie Ninja Gaiden II – Level UP!

Na zakończenie polecam darmowe rozszerzenie do Army of Two (Veteran Pack). Dodatkowa misja, uzupełniona o alternatywne zakończenie, podniesiona sztuczna inteligencja wrogów, doprawiona charakterysty- cznym humorem (najemnik też może być błyskotliwy), dodatkowe mapy do multi i to wszystko z 0 MSP. W dobie, kiedy Microsoft każe sobie płacić za dosłownie wszystko na Xbox Live, człowiek łatwo się wzrusza takim gestem.

Czego nie polecam? Oglądania serialu 39 i pół, bez obejrzenia Californication, którego ten pierwszy jest żenującą namiastką. W każdym razie wracam do NGII, droga wojownika czeka. Do usłyszenia i przeczytania.

autor: Damian Paluch

Inauguracyjny, niepodkastowy wpis, zrodził się z chęci (po raz kolejny) zabrania głosu w sprawie wiecznej wojny co jest lepszą platformą do grania, konsola czy komputer osobisty. Zwykle wszystkie dyskusje wyglądają tak jak to zilutstowało Penny-Arcade). My spróbujemy zabrać się do tego inaczej.

Wydaje się, że odpowiedź jest prosta i logiczna. Konsole od początku do końca zaprojektowane zostały jako maszyny tylko i wyłącznie do grania, ich dodatkowa funkcjonalność, jak odtwarzanie filmów HD, jest smaczkiem, ale nie główną cechą. Niemniej komputery takie jak C64, czy Amiga, nie kojarzą się z niczym innym, niż z grami, były swoistymi konsolami dla 99 procent użytkowników.

· Czy zatem możemy znaleźć jednoznaczną odpowiedź?

Do niedawna popularność komputerów osobistych i proporcjonalnie niskie koszty produkcji gier, sprawiały, że hitem była gra, która sprzedała się w nakładzie 100 tysięcy egzemplarzy. Niestety, kiedy koszty produkcji zamykają się w kwotach przekraczających 10 milionów dolarów, liczba kopii na tym poziomie nie starcza na podstawowe wydatki związane z utrzymaniem studia.

Torrenty, Rapidshare, szerokopasmowy dostęp do Internetu. Dla przeciętnego użytkownika PC, ogarniętego w technice bardziej, niż przeciętny gracz konsolowy, nie stanowi problemu zdobycie najnowszej kopi programu czy gry. W dobie globalnej wioski, nieposkromionej popularności p2p, wydawanie gier na PC stało się bardzo ryzykowne i coraz mniej rentowne.

Porównanie liczby kopi np. Call of Duty 4 zamykającej się w 9,5 miliona egzemplarzy na Xboksie 360 i PlayStation3 w stosunku do pól miliona kopi na PC daje do myślenia. Niestety takie rzeczy trafiają do świadomości wydawców. Popularna gra Crysis, nie spełniła łożonych w niej oczekiwań. Efekt – twórca ogłasza porzucenie platformy PC. Jak się okazuje na krótko, bo Crysis: Warhead wychodzi jako tytuł ekskluzywny na PC, nie mniej Crysis 2, ma być tylko na konsole. Podobna sytuacja z Epicem i Cliffem Bleszyńskim. Unreal Tournament 3, pomimo nie bycia hitem, sprzedał się dużo lepiej na PS3, niż PC. Nie zapominajmy jednak, że Epic jest członkiem ‘PC Gaming Alliance’, o którym jeszcze poniżej, więc nie ma mowy o porzuceniu przez firmę tej platformy.

Mimo to szczęśliwie następuje zmiana podejścia deweloperów i gry jak Sins of the Solar Empire adresowane są juz do konkretnej grupy. Okazało się to sukcesem, sprzedaż osiągnęła poziom 300 tysięcy egzemplarzy. Sam producent gry, Brad Wardell, niejednokrotnie wypowiadał się na temat piractwa, obwiniając wydawców za finansowe klapy, pokazując na przykładzie własnej gry jak zarabiać na PC.

Rynek ewoluuje, zmiany wpływają na coraz większy odpływ największych deweloperów w stronę maszyn, gdzie klient jest pewniejszy. Gry się upraszcza, wyzbywa z irytujących elementów, stawia na masowego klienta, który „ma krótką pamięć i niezbyt wyszukane gusta”. Jednakże, wystawianie cenzurki, że gry konsolowe są prostackie jest krzywdzące i nieprawdziwe, gdyż jak na każdej innej platformie możemy mieć do czynienia z grami ambitnymi. Faktem jest trend ciągania graczy za rączkę, narzucania rozwiązania od początku do końca, systemu nieinwazyjnych podpowiedzi, jak wirus zaraza produkcje niezależnie od platformy. Na PC to jednak bardziej boli.

Niewątpliwym plusem PC jest jego niezależność. Deweloper nie musi wykupować drogiej licencji i płacić części zysków za wydanie gry. Coraz większa popularność cyfrowej dystrybucji pozawala zaistnieć małym niezależnym twórcom. Tworzy się swoisty rynek „indie games”, gier nie-głównonurtowych. Chciałoby się, aby gry pozbawione tektury, papierowych instrukcji kosztowały połowę ceny, niestety na razie jest to dodatkowy zysk dla wydawcy.

PC-towcy przynajmniej na razie nie muszą jeszcze narzekać na słaby wybór tytułów. Dopieszczone wersje konsolowych hitów trafiają na PC, ciesząc oko lepszą grafiką i poprawionym interfejsem. Niedawno zawiązana koalicja, PC Gaming Alliance, ma pilnować interesów pecetowych graczy, niestety nie przekłada się to na razie na konkretne czyny. Polscy dystrybutorzy stają na rzęsach, wydając w pełni zlokalizowane gry po niskiej cenie. Jednak jak to określają niektórzy przemysł gier PC zaczyna się sprowadzać do dodatkowego „kieszonkowego dla twórców” i przez takie koncerny jak Activision czy Electronic Arts, traktowany jest po macoszemu. Cała nadzieja, w takich deweloperach jak GSC Game World (twórcy S.T.A.L.K.E.R.’a), którzy tworzą dla PC, robią gry nie tuzinkowe, gdzie modyfikacja poziomu trudności nie sprowadza się do EASY, NORMAL, HARD.

Jednak trzeba przyznać, Xbox 360 stał się platforma, na którą wyemigrowała cala rzesza byłych pecetowców. Próżno szukać przyczyn, dla każdego mogłyby być różne (ekskluzywność tytułów, zmęczenie upgrade’ami, miłość od pierwszego zagrania, itp.). Podobieństwo tytułów i zdający egzamin system sterowania padem w grach FPS juz wystarczyło części za powód.

Przejdźmy od kwestii merytorycznych do kwestii praktycznych, czyli pieniędzy. Zastanówmy się co jest droższe granie na PC, czy konsolach. Poniżej w miarę obiektywne zestawienie.

Wybrałem takie z podstawowych zestawów dla graczy. Mówimy tylko o graniu, a nie uniwersalności PC. Ceny pochodzą z jednego z najpopularniejszych sklepów internetowych.

Infinity Crysis (SLI Ready) cena: 3499 zł
Procesor: Intel Core2 Duo E8200 2,66GHz ;
Kingston 2GB DDR2 800MHz CL5;
GeForce 9800 GTX 512MB ;
HDD 500 GB 16MB cache SATA-II;
Monitor 24″ LG Flatron L246WH-BN cena: 1679 zł
5078 zl + 10 gier średnio po 100 zł (kupowane w PL). = 6078 zł.

Zestaw starcza na dwa lata + później trzeba upgrade’y około 1000 zł rocznie, albo kolejny dobry za przynajmniej 2000.

Microsoft Xbox 360 777 zl + 32″ , TV LCD, LG 32LC52 cena 1999 zl. = 2776 zl + 10 gier średnio po 220 zl (kupowane w PL). 4976 zl.

Xbox nie zmienia się przez 5-6 lat, więc co dwa lata nie dokładamy do niego nic.

Przejdźmy do chłodnej kalkulacji. PC musi być upgrade’owany, choćby raz na dwa lata za 1500 zł (optymistyczna wersja) do tego kupujemy minimum 10 gier rocznie, nowych.

Koszt grania na PC przez 6 lat: 5078 (sprzet) + 3* 1500 (upgrade) + 6 * 10 * 100 zł (gry) = 15578 zł
Koszt grania na Xbox 360 przez 6 lat: sprzed 2776 (sprzęt) + 6 * 10 * 220 zł = 15976 zł

W takim zestawieniu nieznacznie wygrywa PC, 400 zł (zaoszczędzonych przez 6 lat). Xbox jest teraz relatywnie tani, ale przy PlayStation3, które ma być na rynku tak długo jak np. PS2, będzie to o te kilkaset złotych wyższa cena.

Logiczne podejście. Modernizacja komputera co roku to wydatek 1000 zł.
Fakt. Gry na konsole to średnio 220 zł. W Polsce gry na PC są lokalizowane, dzięki czemu są tańsze. Nie znaczy to, że w ogóle gry PC na świecie są dużo tańsze. Zwykle różnica w cenie wynosi 10-15 dolarów lub euro.

Na obronę cen gier konsolowych, dodajmy, że zawsze można odsprzedać je na aukcji Internetowej. Jako używane nie zawsze tracą na wartości tyle co pecetowe (zaznaczyć należy, że na konsolach nie ma problemów z CD-Keyami - i ogólnie z cheatowaniem). Poza tym, jeśli komuś to nie przeszkadza to w zagranicznych sklepach Internetowych gry na konsole kosztują połowe ceny (w polskich różnica pomiędzy wersją sklepową wynosi zazwyczaj 50 zł <200 zł zamiast 250>, czyli nie połowę, a jedną czwartą. Przykład: Grid na X360 w sklepie Ultima). Oczywiście startowej rzędu 79 zł, żadna nowa gra na Xboksa nie osiągnie.

Podsumowując: granie na PC wychodzi taniej, ale dla uczciwych graczy robi się coraz bardziej uciążliwe. Dodatkowe zabezpieczenia antypirackie wymagają podłączenia do internetu czy też zabawy z odinstalowaniem programów, które gryzą się z zabezpieczeniami na płytach. Za plus uznajemy gry niezależne, nie starzejącą się grafikę i często większy nacisk na bardziej wymagającą rozrywkę.

Za konsolami mimo wszystko nadal przemawia brak bolączek z kompatybilnością, wszystkie modele danej konsoli są takie same. Przeciwko - zdewaluowanie się „next-genowatości” w ciągu kilku następnych lat. Grafika nie będzie już cieszyła oka i zdewaluuje się. Dodatkowo wszystkie większe tytuły wychodzą wyłącznie na konsole lub z potężnym wyprzedzeniem i tylko dzięki temu, że Microsoft promuje Games for Windows, wychodzą na PC takie tytuły jak Gears of War.

Wojna o mainstreamowego klienta już jest wygrana przez konsole. Wojna o serca graczy jeszcze nie. Konsole są tym czym jest Hollywood dla kina. Wyników sprzedaży i opłacalności produkcji nie da się podważyć. Gdzieś niektórym, ciężko się z tym pogodzić i próbują podważać fakty, chyba z sentymentu, z chęci obrony leżącego. Niemniej, każdy gra jak lubi. Decyzja należy do graczy, powinniśmy grać w to, co lubimy, bez zastanawiania się na czym. Truizm.

Polecamy także:
Fantasmagieria - Podcast 3
Fantasmagieria - Podcast 5 - “Nadchodzi adwokat PC”